چکیده مقاله:

امروزه دانش، عامل تعيين كننده اي در موفقيت سازمان هاست؛ چرا كه دانش، سازمان ها را در راستاي خلق ايده ها و راه حل هاي نوين و مفيد هدايت مي كند. البته بديهي است تا وقتي كه دانش سازماندهي نگردد و به كار گرفته نشود، باعث ايجاد مزيت نمي شود و منجر به موفقيت نمي گردد؛ لذا بايستي نظامي تدارك ديد تا دانش كليه ذينفعان اعم از كاركنان، مشتريان، تامين كنندگان و ... شناسايي و سازماندهي گردد و در راستاي بهبود عملكرد كلي سازمان، بكار گرفته شود. اين نظام، مديريت دانش نام دارد كه پيتر دراكر از آن به عنوان راز موفقيت سازمان ها در قرن 21 نام برده است. مديريت دانش را آگاهي از دانش موجود در سازمان، خلق، تسهيم و انتقال دانش، استفاده از دانش موجود، كسب دانش جديد و ذخيره و انباشت آن تعريف مي كنند كه اين اقدامات در فرآيند يادگيري سازماني و با توجه به فرهنگ و استراتژي سازمان ها صورت مي گيرد. از ديگر سوي يادگيري سازماني زماني اتفاق مي افتد كه اطلاعات، جمع آوري و به منظور توليد و گسترش حقايق جديد تجزيه و تحليل شوند، ديدگاه جديدي خلق شود و از طريق ارتباط، تدريس و گتفگو و تعامل به تمام سطوح سازمان منتقل شود. به عبارتي، يادگيري سازماني به چگونگي وقوع يادگيري يا عنصر دانش دريك سازمان مي پردازد. نگاهي دقيق به مديريت دانش و اهداف آن، اين مساله را روشن مي نمايد كه مديريت دانش و يادگيري سازماني با يكديگرارتباطي تنگاتنگ دارند؛ به طوري كه توسعه و بهبود هر يك منجر به پيشرفت ديگري مي گردد. پيوند بين مديريت دانش و يادگيري سازماني آن چناناست كه برخي از صاحب نظران هدف نهايي مديريت دانش را يادگيري سازماني عنوان نموده اند. در اين مقاله ضمن تشريح مديريت دانش و يادگيريسازماني، به بررسي ارتباط اين دو، خواهيم پرداخت.